Władysław Tomaszewski
zmarł 3 grudnia 2018 r.
urodził się 26 czerwca 1928 r. w Dębowicy, położonej w powiecie radziechowskim na Kresach. W 1953 r. ukończył Państwowe Technikum Weterynaryjne w Kluczborku i otrzymał tytuł technika weterynarii. Podjął pracę w PZLZ w Bolesławcu, następnie w PZLZ w Białej Prudnickiej. W 1955 r. rozpoczął studia na Wydziale Weterynaryjnym w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu, które ukończył w 1961 r. otrzymując tytuł lekarza weterynarii.
Po odbyciu stażu podyplomowego w PZLZ w Krapkowicach, objął stanowisko ordynatora w PZLZ w Prudniku, gdzie pracował do 1964 r. Stanowisko kierownika piastował w PZLZ w Lewinie Brzeskim do 1975 r., po czym przeszedł do PZLZ w Brzegu, gdzie był współtwórcą i pierwszym kierownikiem Punktu Opieki Weterynaryjnej nad Rozrodem Bydła i Higieną Mleka. W tym okresie pod kierunkiem naukowym prof. Alfreda Senze z Katedry Położnictwa i Rozrodu przy Akademii Rolniczej we Wrocławiu przeprowadził przewód doktorski zakończony obroną pracy doktorskiej i w 1972 r. otrzymał tytuł doktora nauk weterynaryjnych.
Po otrzymaniu praw emerytalnych w 1990 r. prowadził prywatną praktykę weterynaryjną do końca 2003 r.
Pan dr Tomaszewski całe swoje dorosłe życie podporządkował i poświęcił swojej pasji jaką była Weterynaria, doskonalił swoją wiedzę i przekazywał ją młodszym adeptom tej sztuki. Aktywnie uczestniczył w życiu samorządowym już od czasów studenckich, brał czynny udział w działalności Związku Lekarzy i Techników Weterynarii za co został wyróżniony Srebrną a następnie Złotą Odznaką Honorową tej organizacji. Od 1973 r. pełnił funkcję radnego. Wielokrotnie nagradzany przez centralne i lokalne władze administracji państwowej oraz samorządowej. przez 3 kolejne kadencje (12 lat) będąc aktywnym członkiem Zrzeszenia Lekarzy i Techników Weterynarii pełnił funkcję przewodniczącego Koła Terenowego w Brzegu. Przez 3 kolejne kadencje (12 lat) będąc aktywnym członkiem Zrzeszenia Lekarzy i Techników Weterynarii pełnił funkcję przewodniczącego Koła Terenowego w Brzegu.
W 1989 r. odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W maju 1991 r. został wybrany do Rady Opolskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej I kadencji i brał udział w tworzeniu struktur naszego samorządu. Do końca lat 90-tych aktywnie działał w sekcji bujatrycznej Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych. Kawaler Medalu Św. Rocha z Montpellier.
Zwracał szczególną uwagę na poszerzanie wiedzy weterynaryjnej wśród lekarzy weterynarii oraz hodowców i rolników poprzez prowadzenie szkoleń i prezentacji a także przez publikowanie w pismach naukowych i branżowych. Jego pierwsze publikacje ukazały się w Medycynie Weterynaryjnej już w 1962 r. czyli w pierwszym roku po zakończeniu studiów i dotyczyły problemów związanych z rozrodem bydła. Praca lekarza terenowego nie zamknęła Go w okowach rutyny i nie pozwoliła na sformułowanie stwierdzenia "wiem już wszystko", lecz otworzyła przed nim wielkie możliwości poznawcze. Codzienne rozwiązywanie problemów hodowców oraz chęć pomocy swoim kolegom lekarzom wet. popychała Go w kierunku opracowania nowych metod leczenia oraz propagowania tak zdobytej wiedzy w ogólnie dostępnych publikatorach.
Szczególny nacisk kładł na nowe rozwiązania techniczne i metodologiczne terapii zwierząt gospodarskich. Opracował i cały czas doskonalił metodę użycia sondy magnetycznej do profilaktyki i leczenia zespołu urazowego zapalenia przedżołądków u bydła, przeprowadzał liczne szkolenia i pokazy w trakcie których swoją skutecznością wprowadzał w szczere zdumienie nawet kadrę naukową wydziałów weterynaryjnych oraz doświadczonych lekarzy praktyków z kraju i z zagranicy. Od początku lat 70-tych jako członek Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych wygłosił szereg wykładów, referatów i prezentacji kładąc szczególny nacisk no potrzebę praktycznego wykorzystywania wiedzy i umiejętności przez lekarzy terenowych w Polsce i za granicą.
Prowadził szkolenia posiadaczy bydła w zakresie pielęgnacji racic oraz higieny i schorzeń gruczołu mlekowego krów z naciskiem na przyczyny powstawania chorób tych narządów. W tym celu współpracował z innymi podmiotami krzewiącymi wiedzę wśród rolników, n.p.: Wojewódzka Służba Rolna, Ośrodki Postępu Rolniczego, Spółdzielnie Mleczarskie, Państwowy Zakład Ubezpieczeń, Gromady i Sołectwa.
Wiele swoich artykułów opublikował w pismach branżowych takich jak: Medycyna Weterynaryjna, Biuletyn Informacyjny Opolskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej, oraz w czasopismach ogólnopolskich i lokalnych. Był cytowany przez innych autorów w prasie fachowej i popularno-naukowej.
W chwilach wolnych znajdował także czas na swoje inne zainteresowanie - gromadzenie wiedzy o dziejach swojej rodziny i innych rodów pochodzących z okolic miejsca swojego urodzenia, spisywanie ich pogmatwanych losów, obrazowe przedstawianie warunków w jakich przyszło im żyć. Wszystko to zostało zgromadzone w kilku wydanych książkach których dr Tomaszewski był ich inicjatorem i autorem.
Stanowi szczególny przykład lekarza weterynarii łączącego pracę terenową i naukową, pogłębiającego stale swoją wiedzę, dzielącego się nią ze swoimi kolegami i hodowcami oraz działającego społecznie.