Andrzej Szczerkowski
zmarł 22 stycznia 2025 r.
urodził się 11 sierpnia 1938 r. we Lwowie w rodzinie Edwarda i Marii. Jego ojciec był inżynierem, absolwentem Politechniki Gdańskiej. W czasie wojny, gdy Niemcy zamordowali mu ojca w 1941 r. wyjechał z matką do Krakowa. Po zakończeniu wojny zamieszkali z ojczymem Aleksandrem, z zawodu ekonomistą w Katowicach. Tam też ukończył Liceum Ogólnokształcące, nie dostał się na studia za pierwszym razem, pracował jako wolontariusz w PZLZ w Katowicach i po zdaniu egzaminu we Wrocławiu w 1957 r. podjął studia na wydziale Medycyny Weterynaryjnej Wyższej Szkoły Rolniczej, kończąc dyplomem lekarza weterynarii 25 maja 1964 r. Był aktywnym członkiem Zrzeszenia Studentów Polskich, reprezentował studentów w Radzie Wydziału, był też starostą roku. W czasie studiów ożenił się z Joanną, studentką Wydziału Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1963 r. urodził się syn Lesław, a potem w 1967 r. już po zakończeniu studiów Piotrek.
Pracę zawodową rozpoczął 1 czerwca 1964 r. w Powiatowym Zakładzie Weterynarii w Koźlu, obejmując kolejno coraz bardziej odpowiedzialne funkcje: ordynatora; kierownika punktu specjalistycznego w Sławięcicach, kierownika PZLZ w Koźlu. W 1975 r. został Powiatowym Weterynaryjnym Inspektorem Sanitarnym, następnie specjalistą ds. lecznictwa i profilaktyki. W 1985 r. został powołany na stanowisko Kierownika Oddziału Terenowego w Kędzierzynie-Koźlu, po reformie administracyjnej w 1999 r. został Powiatowym Lekarzem Weterynarii w Kędzierzynie-Koźlu. W 1997 r. został specjalistą zwierząt rzeźnych i żywności pochodzenia zwierzęcego. Od 2003 r. prowadził prywatną praktykę weterynaryjną zajmując się chorobami drobiu.
Jego pasją był sport, jeździł na torze kolarskim, uwielbiał jazdę na rowerze, ale też grał w piłkę nożną, jeździł na nartach. Brak możliwości uprawiania sportu był dla niego dużą stratą, gdy już zachorował bardzo mu tego brakowało.
Działał w Zrzeszeniu Lekarzy i Techników Weterynarii. W 1991 r. tworzył Opolską Izbę Lekarsko-Weterynaryjną, będąc członkiem Rady Okręgowej I, III i IV kadencji, a w II kadencji był jej Prezesem. Za jego prezesury zorganizowano fundusz socjalny w celu wspomagania lekarzy weterynarii potrzebujących pilnie pomocy finansowej, zorganizowano wydanie miesięcznika – Biuletynu Weterynaryjnego Opolskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej, organizowano pomoc dla lekarzy weterynarii poszkodowanych podczas powodzi tysiąclecia. Za swoje zaangażowanie i budowę etosu lekarza weterynarii otrzymał Medal Św. Rocha z Montpellier przyznany przez Kapitułę naszej Izby w 2015 r. oraz odznakę Meritus od Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej.
Za nienaganną pracę zawodową i aktywność społeczną otrzymał odznakę Zasłużonemu Opolszczyźnie, Za wzorową pracę w Służbie Weterynaryjnej, Srebrną Odznakę Zrzeszenia Lekarzy i Techników Weterynarii oraz Złoty Krzyż Zasługi.